حسام الدین اسلاملو: در عصر سرعت انتشار اطلاعات، لاک‌پشت وزارت فرهنگ و ارشاد در ایران طوری به خواب فرو رفته که حتا از همان حرکت آهسته‌اش هم بازمانده. از یک طرف فضای مجازی پر شده از صفحه‌های خبری. سیرجان هم از این قضیه مستثنا نیست. انواع پیج‌های رنگارنگ منتسب به سیرجان با هدف کار خبری اما بدون داشتن کوچکترین دانش رسانه‌ای و بی‌هیچ حس مسوولیتی نسبت به تاثیر روانی نوع انتشار اخبارشان. نمونه‌های این نوع عملکرد بد رسانه‌ای در سیرجان آن قدر زیاد است که می‌شود قدر یک مثنوی مثال زد. از نوع انتشار اخبار مربوط به کرونا که بدون در نظر گرفتن جنبه‌ی روانی آن و فقط برای بازارگرمی و جذب فالوور بیشتر، با غلو و دروغ آمیخته می‌شوند تا انتشار ویدیوهای دلخراش از همین ماجرای اخیر سرقت در بازار سیرجان که موجب برهم زدن امنیت روانی جامعه و همچنین خراش برداشتن روح و روان حادثه‌دیدگان و بازماندگان و خانواده‌های آن حادثه شد. اگر چه فالوورهای پیج از این ویدئو برداشت خوبی نکردند.
هیچ نهاد فرهنگی‌ئی هم برای این هرج و مرج رسانه‌ای فکری برنمی‌دارد. خود همین اداره ارشاد یک بار بانی نشده که از مدیران پیج‌های خبری سیرجان دعوتی کند و از آن‌ها بخواهد دست کم اگر مجوز ندارند، به قانون مطبوعات پایبند باشند یا جنبه‌ی روانی اخبار دروغ‎‌شان را بنگرند و مسوولیتش را بپذیرند. یا حداقل دوره‌ی آموزشی‌ئی درباره‌ی خبرنگاری به آن‌ها داده شود. آخر فایده‌ی این ده‌ها اتاق موجود در اداره ارشاد سیرجان چیست؟ اینکه درشان برای همیشه تخته باشد و گوشه‌های‌شان تار عنکبوت و کاربافو بزند؟ خنده‌دارتر اینکه وقتی وارد اداره ارشاد سیرجان می‌شوی به این نکته پی می‌بری که چه عقل ناقضی بوده آن طراح معمار یا سفارش دهنده‌ به او که برای چهارتا کارمندِ داشته و نداشته‌ی ارشاد سیرجان چنین ساختمان سه طبقه‌ی توو در توو و بزرگی را تدارک دیده است!
این روزها که دیگر با کناره‌گیری مجید پورمحسنی و «طفیلِ بردسیر» شدن اداره ارشاد سیرجان و در نبود رییسِ حاضر برای این اداره، باید گفت که اداره ارشاد سیرجان از وِل هم وِل‌تر شده. وارد اداره که می‌شوی. یکی در میان درِ اتاق‌های کارمندانش بسته است. آن‌هایی هم که باز هستند، کسی داخل‌شان نیست!  آن قدر می‌گردی و دور می‌زنی و فریاد می‌زنی: «کسی نیست» و آن قدر با کم محلی روبرو می‌شوی که دست آخر یکی‌شان از رو می‌رود و می‌پرسد: «چه‌کار داری؟» کار خودت را که می‌گویی یادآور می‌شوند که به خاطر کرونا، کارمندان شامل طرح زوج و فرد شده‌اند! طرحی که برای محیط‌های بسته و پر تعداد قابل اجرا بوده اما انگار به دهن برخی کارمندان زحمت‌کش اداره ارشاد سیرجان هم خوش آمده و بدشان نیامده به جای لم دادن روی صندلی اداره، در خانه روی کاناپه و جلوی تلویزیون لم بدهند و سر برج حقوق‌شان را بگیرند.
مضحک‌تر آنکه در اداره‌ای که کار مفیدی برای انجام دادن همین تعداد نیروی اندک هم وجود نداشته، عده‌ای دیگر از شرکت‌های ریز و درشت معدنی سیرجان مامور به خدمت در این اداره می‌شوند و حقوق‌شان را هم سر برج از همان شرکت می‌گیرند! شرکت‌هایی که می‌بایست با پیگیری همین اداره ارشاد به مسوولیت اجتماعی خودشان در قبال ایجاد زیرساخت فرهنگی برای سیرجان عمل کنند، متاسفانه بودجه‌ها را در راه اهداف سیاسی این مسوول و آن مسوول و برای پرداخت مواجب افراد سفارش شده، به هدر می‌دهند.