گزارش سخن‌تازه از کمپ ترک اعتیاد بانوان در سیرجان
خمار افتاده در کمپ زنانه
زنی چهل و چند ساله پشت در کمپ ایستاده و منتظر است قفل را باز کنند تا برای دیدن دوستان، مددکار ، مدیر داخلی و رییس به داخل بیاید.
در باز می‌شود و آن زن که سمیه نام دارد به داخل می‌آید. با دیدن خانم اسفندیارپور که مددکار آن‌جاست گل از گلش می شکفد و با آغوشی محکم شادمانی‌اش را از این دیدار ابراز می‌کند. اسفندیارپور به همراه خانم محمدی که مدیر داخلی کمپ است آن زن را به من نشان می‌دهند و می‌گویند سمیه یکی از کسانی‌ست که اعتیاد را در همین مرکز ترک کرد و آنقدر این جا را دوست دارد که هنوز گاهی به ما سر می زند. سمیه که خبر ندارد من برای تهیه گزارش به کمپ ترک اعتیاد جهان پاک رفته ام، روبرویم می‌ایستد و از زندگی دوباره‌ای می‌گوید که بعد از حضور در اینجا نصیبش شده. او با شوق و ذوق از خواهرانگی می‌گوید که بین خودش با دوستان و مدیران اینجا برقرار بوده و همین ترک اعتیاد را برایش آسان کرده و حتی تبدیل به خاطره‌ای خوش شده که هنوز لابلای روزمرگی‌اش به اینجا سر می زند. سمیه می‌گوید او قبل از این شیشه مصرف می کرده و با زور از طریق معرفی شخصی دیگر به اینجا آمده است. سمیه که گمان می‌کند من برای ترک به اینجا آمده‌ام ، می گوید همین که ما امروز هم دیگر را دیده‌ایم تا من بایستم و از روزهای خوبم در اینجا بگویم ، به فال نیک بگیر و ذره‌ای دو دل نشو. ترک کردن کار سختی‌ست اما اینجا آب در دلت تکان نمی خورد. که اگر تکان می خورد من دیگر کلاهمم اینجا می‌افتاد نمی‌آمدم پی‌اش.
وسط حیاط میزی برای ورزش تنیس گذاشته‌اند، آن طرف تر درخت بزرگی در میان باغچه قرار دارد. همه جا تمیز است ، طوری که از پاکیزگی برق می‌زند. رفتار زنان با هم دوستانه و صمیمانه‌ست. رفتار مدیر با آن‌ها هم همین طور. اسپیکر روشن است و صدای مرحوم احمد آزاد با صدای بلند در حال پخش است که حاوی ترانه‌های کوچه بازاری‌ست. محمدی مدیر پذیرش کمپ ترک اعتیاد جهان پاک است که زنان معتاد را برای تدک کردن پذیرش می‌کند، یک سال است این مرکز توسط دکتر عاطفه جهانشاهی و زیر نظر بهزیستی و دادستانی تاسیس شده.
به همین بهانه گفت و گویی کردم با خانم محمدی مدیر داخلی کمپ جهان پاک. او معتقد است همین که از این مرکز پاک می روند و بعد از یک مدت طولانی پاک برمی گردند که به ما سر بزنند، تمام آن‌چیزی ست که ما از خودمان و این زندگی انتظار داریم.
او دوره اقامتی کمپ را 21 روز تا 28 روز برآورد می‌کند: از بیمارانی که بی قراری می کنند نهایت 28 روز نگهداری می کنیم.
هزینه رفتن و ترک کردن در کمپ تحت مدیریت خانم محمدی 2 میلیون و 300 هزار تومان است.
روش ترک دادن در این کمپ بر اساس متادون تعریف نشده است زیرا این ماده را نیز اعتیادآور می‌دانند. آن ها برای ترک دادن و گذراندن روزهای خماری و بی قراری از آب درمانی و قرص های مسکن بدون کدوئین بهره می‌برند.
به گفته ی محمدی: تا سه روز باول برای بیمارهایی که حال خرابی دارند با تجویز دکتر جهانشاهی داروهای بدون مواد مخدر و مسکن های ساده داده می‌شود تا بتوانند خماری هاشان را راحت پس بدهند.
ظرفیت این کمپ بر اساس تعداد تخت شان 30 نفری ست اما تخت اضافی هم چندتایی دارند.
محمدی درباره شیوه ی آب درمانی چنین توضیح می دهد: آب درمانی برای بیمارهایی ست که حرارت بدن شان بالا می رود. طبق روشی که خودمان بلدیم. غده مورفین شان را می زنیم. این طوری که پاهاشان را با آب ولرم رو به سرد شست وشو میدهیم که غده مورفین از توی بدن شان در بشود. پشت گردن می زنیم.
این مرکز که یک سال است در سیرجان راه افتاده برای ترک اعتیاد روانی نیز با روان پزشکان همکاری دارد.
به گفته ی محمدی اعتیاد به مواد سفید بیشتر در میان مراجعان به این کمپ در سیرجان دیده می شود. که چه بسا نشان از گرایش بیشتر زنان سیرجانی به مصرف هرویین و شیشه باشد.
مرکز از سال گذشته تا کنون 110 بیمار پذیرش و ترخیص کرده اما همچنان با آنان ارتباط دارد تا بیماران لغزش نکنند و پاک بمانند.
وی گرایش به مصرف شیشه را به خاطر ناراحتی های خانوادگی می داند که موجب می شود فرد با مصرف مواد دنبال آرامش گم کرده ی خود باشد اما متوجه نیست که انتهای این راه نابودی ست: خانم به کمپ ما آمده که 5 تا بچه داشته و پاک شده برگشته سر زندگی.
تقریبا 80 درصد مراجعه کنندگان این کمپ با پای خودشان آمده‌اند: بیمار از شهربابک هم پذیرش داشتیم که بالای 60 سال داشته. چون دستور بهزیستی ست بالای 60 ساله را پذیرش نکنیم اما این قدر دم در مکپ نشست تا پذیرش کردیم.
این میان اما 20 درصد با پای خودشان نمی‌آیند کمپ: چون می ترسند از خماری بمیرند. اما نمی دانند که اینجا قرار نیست سختی بکشند. کسی از خماری نمرده تا حالا. در حالی که از نئشگی می میرند. سنکوب می کنند. نیرویی داریم می رود با فرد صحبت می کند و راضیشان می کند.
به گفته ی محمدی: اینجا دارند ترک می کنند و خماری پس می دهند و دیگر قرار نیست از سمت مسئولان کمپ هم اذیت بشوند.
کمپ برنامه های سرگرم کننده نیز برای بیماران مراجعه کننده خود دارد: . دار قالی و پته و قلاب بازی داریم تا با بافتن و آموزش آن سرگرم بشوند. تلویزیون و اسپیکر هم هست. اینجا مثل یک خونه است.
بیماران هنگام ترک اعتیاد، خمار که می شوند: می گویند ما می خوایم بریم. فقط قرص مسکن می دهیم و تا ده روز اول ملاقات نداریم.
بیمارها هفته اول خماری پس می دهند. بچه ها و اعضای خانواده بعد از ده روز که بیمار آرام گرفته برای ملاقات می آیند که روی روحیه بیمار هم تاثیر مثبتی دارد و او را به زندگی و آینده امیدوار می کند و از بی قراری در می آید.
به گفته ی محمدی در میان مراجعان کمپ تحصیل کرده و دانشگاه رفته هم داشته‌اند و بنابراین چنین کمپی برای شهری مهاجرپذیر با مشکلات اجتماعی زیاد مثل سیرجان به شدت نیاز بوده زیرا زنان گرفتار در دام اعتیاد برای رفتن به کمپ های شهرهای دیگر مشکلات بی شماری زیادی داشته اند که موجب منصرف شدن شان در ترک اعتیاد می شده است.