مهنی نسب، روشندل اعزامی تیم ملی فوتبال نابینایان، به مسابقات کشوری در گفتگو با سخن تازه عنوان کرد ،
به کودکان روشندل موسیقی درس می‌دهم
محمدرضا مهنی نسب، کارشناس روانشناسی و عضو تیم ملی فوتبال نابینایان، فوتبال را از سن 14 سالگی در این رشته‌ی ورزشی شروع و در 19 سالگی عضو تیم ملی شد. اکنون که 27 ساله است مدال‌های متعددی در رشته فوتبال روشندلان دارد. مهنی نسب علاوه بر ورزش دوستدار هنر است و از صدای خوبی بهره مند است.حال، این بازیکن خوب همشهری راهی مسابقات قهرمانی آسیایی به میزبانی کشور هند است.
در گفت و گویی که با سخن تازه داشت گفت: علاقه ام به فوتبال باعث شد تا در این راه گام بردارم و وقتی متوجه شدم که فوتبال نابینایان است با جدیت پیگیر این علاقه مندی شدم. همراه به تحصیل در کرمان، در برنامه ی استعدادیابی فوتبال نابینایان شرکت کردم و همین نقطه ی عطف پیشرفتم در فوتبال بود. در نهایت پس از 5 سال تلاش در 19 سالگی توانستم به تیم ملی راه پیدا کنم.
وی نخستین بار مسابقات آسیایی اینچئون کره جنوبی در سال 2014 تیم ملی فوتبال نابینایان کشور توانست با کسب عنوان قهرمانی به مسابقات 2015 توکیوی ژاپن راه پیدا کرده و مجدد مقام قهرمانی کسب کند. با کسب مقام قهرمانی توکیو سال 2015 موفق شد سهمیه المپیک 2016 ریودوژانیرو را بدست آورد.
مهنی نسب می‌گوید: در سال 2016 دو مسابقه بود یک جام جهانی کوچک و بین قاره‌ای. سه ماه پس از آن مسابقات المپیک بود که در جام جهانی کوچک قهرمان شدیم و در المپیک هم توانستیم مقام دوم را از آن خود کنیم. مجدد در مسابقات آسیایی سال 2017 به میزبانی کشور مالزی صاحب عنوان قهرمانی شدیم و با کسب این عنوان مجدد سهمیه‌ی جام جهانی 2018 مادرید اسپانیا را به دست آوردیم.
وی که عازم مسابقات آسیایی امسال که از 17 آبان ماه به میزبانی هند آغاز خواهد شد شرکت کرده و می‌گوید: در سالهایی که کرونا به طور جهانی همه گیر شده بود مسابقه ای برگزار نشد؛ نخست از برگزاری دوباره ی رقابت‌ها خرسندم و امیدوارم بتوانیم در این مسابقات هم به قهرمانی برسیم و با کسب این عنوان هم سهمیه ی پاراالمپیک خود را قطعی کنیم و هم بتوانیم در مسابقات جهانی بیرمنگام انگلستان شرکت کنیم.
مهنی نسب که علاقمند به موسیقی می‌باشد در جواب سوالم اینگونه گفت: فوتبال و موسیقی دو علاقه ی همیشگی من بودند و از همان دوران کودکی در این عرصه وارد شدم و دوره‌های سلفژ، پیانو و کیبورد را گذراندم. اکنون هم در سیرجان به کودکان نابینا موسیقی تدریس میکنم اما همچنان اولویتم با ورزش و فوتبال است. اینجا باید یک تشکر ویژه از خانواده ام داشته باشم که در تمام این زمینه‌ها همواره حامی ام بودند و من با این حمایت‌ها توانستم به چنین پیشرفت‌های دست پیدا کنم.