سرعت‌گیرهای غیراستاندارد گوژ بالا گوژ؛
سیرجان شهر چاله‌ها و دست اندازها
این دست اندازهای لعنتی اعصاب‌خردکن
شکستگی اکثر سرعت‌گیرهای پلاستیکی در سیرجان نشان از این دارد که رانندگان با سرعتی که مد نظرشان بوده، بی توجه به سرعت‌گیر و دست انداز کار خودشان را می‌کنند.
این یعنی که نصب انواع سرعت‌گیر در سیرجان فقط به رانندگانی که سرعتی ندارند و آرام و بی دردسر رانندگ می‌کنند شوک وارد و هزینه زیربندی تحمیل می‌کند.
افزایش بی رویه سرعت گیرها در سطح شهر نه تنها تاثیر زیادی بر افزایش امنیت ندارد بلکه مشکلاتی را به شرح ذیل سبب می شود:
* انداختن هزینه جانبی و اضافی روی دست شهرداری‌ها و راه و شهرسازی.
* استهلاک وسایل نقلیه.
* افزایش مصرف بنزین ناشی از توقف و حرکت مجدد .
* افزایش زمان مسافرت‌های درون شهری.
* کاهش سرعت برای خدمات رسانی خودروهای اورژانسی و آسیب به وسائل نقلیه عمومی.
* افزایش تصادفات در اثر ترمزهای ناگهانی
* آب گرفتگیِ پشت سرعت گیرها و تخریب آسفالت.
سرعت گیرها دو نوع هستند: یکی سرعت گیرهای معمولی که ارتفاع آنها حداکثر ۷ و عرض آن حداقل ۳۰ سانتی متر است و دیگری سرعت گیرهایی که اصطلاحاً به آنهاسرعت کاه می گویند و با ارتفاع ۱۵ تا ۲۰ سانتیمتر و عرض حداقل 5/3 متر ساخته می شوند. در برابرِ سرعت گیرهای نوع اول ، مردم مصونیت پیدا کرده و نسبت به آنها بی خیال شده اند و کمترین توجهی به آنها ندارند و خودرو را با همان سرعتی که دارد، بدون ترمزکردن ، از روی آن عبور می دهند.
این سرعت‌گیرها اغلب از مقاومت و دوام مناسبی بر خوردار نیستند و معمولا قسمتهایی از آنها کنده شده وفقط پیچ‌ها بر کف خیابان می مانند که این پیچ ها به لاستیک خودرو زیان وارد می آورند.
سرعت گیرهای نوع دوم به دلیل عرض زیاد از مقاومت مطلوبی برخوردار بوده و تخریب نمی شوند اما به شرحی که گذشت عامل مشکلاتی برای خود روها هستند.
در هیچ کشوری این همه سرعت گیر وجود ندارد
کثرت این سرعت گیرها، آینه ای تمام نما از سقوط فرهنگ مردم است.
امید است روزی فرا رسد که پلیس با حضور خود و با استفاده از اهرم جریمه، موفق به حذف سرعت‌گیرها شده و در مورد کنترل سرعت، فرهنگ سازی کند.
در بحث تصادفات ناشی از سرعت رانندگان در شهرها و روستاهای میان جاده همین بس که نیاز به فرهنگی سازی در ابتدای امر از هرکاری واجب تر. در گام دوم اگر بازردارندگی ئی هم لازم باشد، باید بازدارندگی نرم را جایگزین سرعت‌گیر کرد. یعنی استفاده از دوربین و جریمه و تابلوی هشدار به رانندگان.
این طور هم رانندگان سرعتی دم به تله قانون می‌دهند و هم رانندگانی که آرام رانندگی می‌کنند، خسارت نمی‌بینند. اینکه یک باره می‌بینند یک برآمدگی وسط مسیر خیابان یا جاده است و تا می‌آیند خودرو را نگه دارند، ماشین روی هواست. با اینکه سرعتی نداشته اند اما سرعت‌گیرها آن قدری غیراستاندارد هستند که سر و صدای خودروهای سرعت پایین را هم دربیاورند.
دست کم از یک علامت هشدار و نصب شب نما هم دریغ شده تا رانندگان از پیش متوجه پیش رو بودن سرعت‌گیر باشند.
موضوع دیگر جالب این است که آسفالت سیرجان به خودی خود کلی چاله و چوله دارد که خودشان به تنهایی سرعت‌گیر هستند. حالا اینکه بیاییم به جای رفع این چاله ها هزینه کنیم و یک گوژ بالای گوژ آن ها هم بکاریم دیگر نوبر است و از آن تصمیمات من درآوردی در مدیرت ترافیک.
شهر ما این همه دوربین دارد. چرا به جای نصب سرعت‌گیر از آن ها بهره نبریم؟
بارها دیده ام که رانندگان خاطی و پرخطر و پرسرعت در سطح شهر و حتا در چهارراه ها و زیر نظر دوربین ها تیک آف می زنند و دستی می‌کشند و گرد می‌کنند! هیچ ابایی هم از دوربین‌ها ندارند. اگر هم به کسی این میان آسیب برسد غم این طور راننده‌ها نیست. دیگر این جور آدم‌ها از یک سرعت‌گیر ساده که باکی ندارند. کارشان را می‌کنند.
در رانندگی‌هامان مشکل فرهنگی داریم. مشکل فرهنگی را با کار فرهنگی درست می‌کنند نه با قربانی کردن بقیه رانندگان بی‌گناه. کسی نیست به جوانان این شهر بگوید که به جان عزیزتان حتا در کشورهایی که نوشیدنی الکلی ممنوع نیست، رانندگی هنگام مستی ممنوع است، خیلی هم ممنوع است. تا جایی که گواهینامه را مادام‌العمر باطل می‌کنند چون سر جان آدم‌ها شوخی ندارند.
. اینجا اما این طور راننده‌ها شب‌ها دور دور دارند، چویش را راننده‌هایی می‌خورند که می‌خواهند آرام و بی‌دردسر خانواده‌شان در سطح شهر جا به جا کنند اما اگر این دست‌اندازهای لعنتی اعصاب خرد کن بگذارند.