جولان تریلی‌ها در شهری به ظاهر کامیون‌ممنوع!
«بذار ما شوفرها رو برا اومدن توی شهر جریمه کنن. مگه چقدره؟ بهتر اینه که ماشین چند میلیاردی بی‌زبون رو توی بیابونی که اسمش رو گذاشتن پارکینگ و هیچ در و پیکر دست حسابی‌ئی نداره، به امون خدا رها کنیم.» این جمله درد دل اکثر رانندگان سیرجانی‌ست. رانندگان کامیون باری که وقتی به سیرجان به عنوان شهر محل سکونت‌شان می‌رسند، قاعدتاً هم قصد استراحت دارند و هم چند روز ماندن پیش خانواده و دوستان. و هم اینکه میخواهند تریلی‌شان در همین مدت سرویس شود تا در جاده رفیق نیمه راه نشود و در بیابان و کوه و دشت، کامیون با خرابی روبرو نگردد.
در نظر نگرفتن همین نیاز اساسی در توقفگاه‌هایی که تاکنون برای کامیون ممنوعی در سیرجان در نظر گرفته شده بود، در عمل موجب بی استفاده ماندن این توقفگاه‌ها می شود. پس راننده همچنان ناچار است همچون گذشته با تریلر که گاه حتا بار سنگینی هم در آن است وارد شهر و حتا کوچه خود شود و آنجا توقف کند. کاری که علاوه بر ایجاد مزاحمت برای همسایگان موجب ایجاد ترافیک و تخریب زیرساخت‌های شهری و ترکیدگی لوله و خرابی آسفالت و... می‌شود. بدتر آنکه در عمل کوچه و گوشه خیابان‌های فرعی تبدیل به تعمیرگاه و گاراژ این تریلی‌ها برای تعویض لاستیک و روغن و... می‌شود. پدیده‌ای که در سیرجان عادی است و همه‌ی ما بارها آن را دیده‌ایم و حتا بی‌تفاوت از کنار آن رد شده‌ایم.
این طور شد که آرزوی کامیون‌ممنوعی در شهر ترانزیت‌محور سیرجان که همیشه در حد و سطح یک آرزو ماند و هیچ وقت در عمل به واقعیت نپیوست. همچنان در خیابان‌های سطح سیرجان هنوز جولانگاه کامیون‌هاست. خودروهای سنگینی که برای جا به جایی بار درون شهری ساخته نشدند و ویژه‌ی جاده‌ها هستند اما به چند دلیل در سیرجان از آن‌ها به عنوان خودروی سواری برخی خانواده‌ها نیز استفاده می‌شود تا بوی گازوئیل سوخته‌ی این تریلرها نیز در کنار دود انبوه اتوبوس‌های معدنی و کامیون‌های فرسوده و خط واحدهای خود شهرداری سیرجان، هوای تنفس مردم شهر را آلوده کند.
از این دو نظرگاه انگار حق هم با راننندگان است و هم با شهروندانی که با مزاحمت ماشین‌های سنگین روبرو هستند.